ο χώρος


 Στη ζωγραφική η αναπαράσταση του χώρου είναι  κυρίαρχο ζήτημα. Από τις αγγειογραφίες της αρχαίας Ελλάδος ως την προοπτική της Αναγέννησης και από τις αβαθείς, ή αντίστροφης προοπτικής εικόνες της βυζαντινής αγιογραφίας ως τις πολλαπλές οπτικές γωνίες του Κυβισμού, οι ζωγράφοι διερεύνησαν τρόπους αναπαράστασης του χώρου και των αντικειμένων. Και πάντοτε σε ευθεία αναλογία με τις κοσμοθεωρίες της εποχής τους. 
Στη διάρκεια των αιώνων οι ζωγράφοι άλλοτε θέλησαν να αναπαραστήσουν την πραγματικότητα και άλλοτε όχι. 
Μέχρι σήμερα οι ζωγράφοι κάθε φορά που στέκονται μπροστά στο χαρτί ή στον καμβά για να απεικονίσουν κάτι, αποφασίζουν  για το αν και το πώς μπορεί να μεταφερθεί στις δύο διαστάσεις της ζωγραφικής επιφάνειας ο τρισδιάστατος χώρος της αντίληψής μας. 
Στη γλυπτική, καθώς δημιουργούνται τρισδιάστατα αντικείμενα, δεν χρειάζεται να δημιουργηθεί ψευδαισθητικά ο χώρος.
Η μία αντίληψη του χώρου θεωρεί ότι ο χώρος προϋπάρχει και το γλυπτό ως αντικείμενο τοποθετείται μέσα στον πραγματικό τρισδιάστατο χώρο, σχετίζεται με αυτόν, προσαρμόζει την κλίμακά του, συνδιαλέγεται με το φως του.
Η άλλη αντίληψη του χώρου[1] θεωρεί ότι ο χώρος δεν είναι κάτι το οποίο προϋπάρχει και έρχεται το γλυπτό  να πάρει  θέση εντός του, αλλά ότι το γλυπτό "διανοίγει" το χώρο. Η θέση αυτή θεωρεί ότι το γλυπτό δεν εντάσσεται εντός του χώρου αλλά τον δημιουργεί. Θεωρεί ότι το γλυπτό  "ξανοίγει" το χώρο και ότι η σπουδαιότητά του έγκειται σε αυτήν του, ακριβώς, τη δυνατότητα.

Ζωγραφική απεικόνιση του χώρου και 
γλυπτική παρουσία στο χώρο

Αυτοί είναι οι δύο άξονες στους οποίους θα κινηθεί η  παρουσίαση μαθητικών έργων στο παρόν ιστολόγιο




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου